Vandaag 3 weken geleden was ik net een halve dag in Boston, voor mijn trip naar Alstead waar Sharon en Laura Wilsie wonen en de 5 daagse clinic hosten. Alleen vliegen, hmm daar keek ik wel even tegenop, maar wat het leuke is aan alleen reizen heb ik ervaren, is dat je ook makkelijker contact maakt. Ik keek erg uit naar mijn week in USA en had alles goed geregeld (dacht ik..) echter, een keer in Boston aangekomen nam ik een Taxi naar het hotel waar ik de volgende dag Sophia zou ontmoeten. Een collega HS academy deelneemster uit Duitsland. Maar toen ik bij het hotel aankwam kreeg ik de taxi betalen niet voor elkaar. In het hotel (FOUND hotel) gevraagd of iemand me kon helpen aan wat cash zodat ik de taxi kon betalen. En … nee helaas, wij hebben geen cash. Maar hier verderop de hoek om is wel een ATM (geldautomaat). Dus ik me verontschuldigd bij de taxi chauffeur en naar de ATM. Helaas, kreeg geen geld, welke pinpas ik ook probeerde. Volgende ATM (voelt niet echt lekker als je taxi staat te wachten), ook niet. Terug naar het hotel. Nee ik kan je niet helpen (ze hadden mijn creditcard dus achteraf denk ik… toch raar dat er niet IETS gedaan kon worden, even iets voorschieten misschien). De taxichauffeur zei; ik denk maar dat ik naar de politie ga! Ik zei: ik ga mee! Ik weet ook niet wat ik nu kan doen. Zullen we samen naar een bank gaan? Mopper-de-mopper (taxichauffeur) maar hij deed het. Bank gevonden! Daar gevraagd, kunnen jullie mij helpen? Ja hoor je kunt hier pinnen. Nou niet dus. En ze konden mij ook niet helpen. Dan moest ik mijn bank maar bellen. Ik zeg: meneer daar is het midden in de nacht…. Toen was er 1 meneer, een klant die mij ook al voor had laten gaan. De tranen stonden me in de ogen want ik voelde me zo alleen. Heb je geld op de bank, krijg je het er niet af! Hij zei, ga maar mee! Hij liep naar de taxi toe en zei, ik betaal wat er op de meter staat en than you FO! (de taxi chauffeur noemde een heel ander bedrag inmiddels). Ik ben hem zo dankbaar! Hans Lienke was mijn Good Samaritan en wilde er zelfs niks voor terug. In USA hebben ze een betaal app die Venmo heet, ik heb een foto gemaakt van de Venmo van Hans want ik kon niet via die link betalen (met een Europees telefoonnummer lukt het niet om een account te maken) en ik heb PJ mijn mentor gevraagd na de 5 daagse training of zij het geld kon overmaken. Inmiddels is dat deze week gelukt. En zij heeft Hans gevonden via Google en hij blijkt een kapitein te zijn bij de US airforce helemaal uit Idaho. Dus de andere kant ongeveer van USA ten opzichte van Boston. Ik ben zo blij dat er ook barmhartigheid bestaat nogsteeds want het voelde even heel onveilig. En ik moest nadien even denken aan al die vluchtelingen uit Oekraïne die huis en haard moeten verlaten, vaak niet meer bij hun financiële middelen kunnen (ookal heb je een goede baan, het maakt allemaal niks uit…) want wanneer je zonder geld staat, dan ben je aan de barmhartigheid van je medemens overgeleverd. Ik voelde me een soort bedelaar toen ik mensen om hulp vroeg bij het hotel en ik werd aangekeken van… nee dat kan ik niet hoor, ik heb geen cash, don’t look at me… werd er gezegd. Dus ik hoop dat je wanneer je dit leest en in een situatie komt dat iemand echt even hulp nodig. heeft, je misschien even terugdenkt aan dit stukje, en iemand een helpende hand reikt. Ik werd me even heel bewust hoe het voelde. De rest van de week was fantastisch! Sophia heb ik de volgende ochtend in het hotel ontmoet en we zijn Boston in gegaan om ergens te ontbijten. Opvallend hoeveel mensen er honden hebben in Boston. Het was ook een mooi stuk stad met veel parken waar wij zaten. En dierenklinieken. Het grappige was dat ik Sophia nog helemaal niet kende maar we elkaar wel meteen “vonden”. Wat een warm persoon. En wat heb ik veel van haar openheid geleerd. Gewoon mensen op straat vragen om hulp ook hier was dat aan de orde, zij het niet voor geld maar voor bijvoorbeeld een breakfast-place. Iedereen was behulpzaam en echt heel aardig. En door Sophia raakten we ook direct met mensen in gesprek, doordat zij vroeg, (nadat ons vaak gevraagd werd waar we vandaan kwamen), en weet je wat we hier komen doen? We komen voor een 5 daagse training Horse Speak! Heb je daar wel eens van gehoord? En zo raakten we heel simpel vaak in echt leuke gesprekken, en kregen we ook zomaar een leuk kadootje bij een soort handyman winkel. Wat ik heb geleerd nog veel meer dan ik hier in Nederland al doe: WHAT YOU SEND IS WHAT YOU RECEIVE. Van Boston naar Alstead is en autorit van zo’n 2.5 uur en laten we nou op voorhand al via de app contact hebben gehad met Iris die uit Nederland komt en al een week op reis was in USA met een vriendin. Iris had al een auto gehuurd, ik heb mijn autohuur kunnen annuleren en we hadden afgesproken elkaar ergens te ontmoeten rond Boston. Het werd het plaatsje Lynn. Sophia en ik besloten nu een UBER te nemen! Super service, stuk vriendelijker dan de taxi en ook simpel want je weet vantevoren wat het kost en het wordt gewoon afgeschreven. Had ik gewoon moeten doen natuurlijk op het vliegveld.. maar ja. In Lynn aangekomen zochten Sophia en ik naar een plek waar we wat konden drinken/eten én waar we internet hadden want het was DINSDAG en dinsdag is…. HORSE SPEAK CLUB dag! Daar zou een filmpje wat Sophia had ingezonden besproken worden dus … we wilde graag online mee doen. Dat was ook zo leuk, we waren in een soort cultuurhuis aangekomen met wederom… ontzettend lieve mensen. Iris arriveerde daar ook en na de Horse Speak Club zijn we in de auto richting Alstead of in ons geval Bellow Falls gereden. Iris en ik verbleven in een super liefelijk huis, Air BNB van Janet. Zij is kunstenaressen en het voelde alsof we in een schilderij leefden. Weer, zoveel hartelijkheid. Fantastisch. En interesse! Gewoon interesse in wie ben jij? Ik hou ervan, de hartverbinding. Sophia verbleef in Bellow Falls in een enorm huis, wat heel nostalgisch aandeed. (een beetje spookhuis ook maar Sophia was er helemaal happy). Prachtige oude meubelen alsof je een kostuumdrama binnen liep.
En dan … de 5 day Fall Foliage zoals de 5 daagse horse speak officieel was betiteld.
Wat een fantastische ervaring. De paarden daar hebben Sharon en Laura de taal laten zien, leren zien, en kennen het dat ze gezien en gehoord worden. En dat merk je meteen. Het zijn teachers, allemaal op hun eigen expertise. Afgelopen week vroeg Sharon mij tijdens een online meeting; wat heeft jou het meest geraakt? Wat sprong er voor jou uit?
Dat waren zoveel momenten maar vooral hoe Bo_Man zich liet zien en helpen. Hoe hij ons mensen hielp en echt zijn healer wijsheid vond. Hij is gek op geluiden, klanken van instrumenten, en hij heeft ons allemaal ook pijn kunnen laten voelen, de pijn die veel paarden wordt aangedaan door niet gehoord, niet gezien worden. Die altijd maar moeten draaien als wij (mensen) het vragen. En weet je, paarden willen niks anders dan ons helpen, uit liefde wanneer ze je volledig kunnen vertrouwen. Het is een vluchtdier dus veiligheid is de basis. En wanneer wij die veiligheid kunnen neerzetten doordat we hen kunnen laten merken dat wij zien waar zij zich zorgen over maken, en kunnen horen als ze iets moeilijk vinden, en kunnen zoeken naar de oplossing om het op een respectvolle manier uit te leggen of te bespreken, DAN….. DAN is ALLES mogelijk. Dán heb je je paard’s volledige aandacht en coöperatie. Dan is dat wat spannend kan zijn bespreekbaar, niet uit dominantie of conditionering maar uit VERTROUWEN en RESPECT. Wederzijds respect!
Paarden zijn een bron van oneindige liefde.
Die liefde, die alles overheersende liefde, zoveel dat het bijna niet mogelijk lijkt heb ik mogen ervaren van Mommy-horse. Zij geeft een ieder dat wat je kunt ontvangen. En ik kreeg van haar een onvoorstelbaar groot hart. HEART TO HEART.
En daar heb je hem weer. Hartverbinding. Ik hou ervan.
Wil jij ook echt hartverbinding met je paard?
Wil jij uit de comfort zone stappen om daar naartoe te gaan?
Ik help je graag met heel mijn hart. En onze paarden doen dat ook. Binnenkort meer maar je kunt mij ook contacten voor lessen (ook op locatie).
Liefs en tot de volgende BLOG